“En ik ga je rouwbrief ontwerpen!” .. Achteraf gezien had ik met mama veel meer over de dood willen praten, hoe confronterend dat ook is. De paar gesprekken die we erover hebben gevoerd, zorgden achteraf voor een bepaalde rust in mijn hoofd. Zo wist ik dat ze geen standaard begrafenis wou (“Ik wil dat er gedanst en gelachen wordt!”) en ze er nog steeds voor me zou zijn (“Blijf maar met me praten, ik zal wel antwoorden.”) 🥹💕 Het weekend waarin we vernamen dat haar hersenen waren aangetast en we nog niet wisten dat een operatie mogelijk was, hebben we, ondanks de grote angst en het verdriet, met ons gezin nog zoveel gelachen.. “We doen het in een kasteel!” En toen kwam het idee in me op: ik zou zelf haar rouwbrief maken 💌

Afscheid nemen

Op woensdag 21 juli 2021, één dag na de verjaardag van mijn broer en ik (zou ze bewust gewacht hebben?), werd mijn grootste angst werkelijkheid: ik moest -veel te vroeg- voor altijd afscheid nemen van mijn lieve mama, mijn allerbeste maatje. ‘s Middags, toen de thuisverpleging haar zoals elke dag kwam wassen, was ze al eens secondenlang gestopt met ademen en sprongen haar ogen plots wagenwijd open. “Dat is normaal”, zei de verpleegster. Ik ben de uren daarna niet van haar zijde geweken. Ik had zo’n raar voorgevoel.. 😣

Op onze verjaardag had ze een pijnpomp gekregen. Na haar operatie in maart hadden we nog zoveel hoop, want de dokters waren én bleven positief. Die hoop was eind juni, na maanden van mentale en fysieke achteruitgang en een confronterend gesprek met de neurochirurg, volledig in rook opgegaan.. 💔 Op maandag had ze zich verslikt in haar medicatie, waardoor ze zwaar was beginnen ademen, vermoedelijk door een extra longontsteking. “Als je dat zo hoort, denk ik niet dat het nog lang gaat duren.”, zei ik tegen mijn broer. Wat haat ik het dat ik gelijk heb gekregen.

Toen de thuisverpleging vertrokken was, heb ik me met mijn laptop op de uitklapbare zetel (papa’s bed van de laatste maanden) geïnstalleerd. Ik was op zoek naar voorbeelden van doodsbrieven en tussendoor verjaardagsberichtjes aan het beantwoorden (het contrast kon niet groter zijn), toen ik merkte dat haar ademhaling vertraagde. “Er is niks aan de hand, dat is haar normale ademhaling die ze ‘s nachts altijd had.”, zei papa. En toch..

Een halfuur later stond ik recht. Ze ademde nu echt wel heel traag..

De tranen vloeiden over mijn wangen terwijl ik haar hand greep en met mijn andere hand zachtjes haar bovenarm streelde. Ik weet niet meer wat ik zei, maar door de tranen heen probeerde ik nog wat geruststellende woorden te fluisteren. Ik denk dat ik haar heel voorzichtig nog een kusje gaf. Wat had ik de behoefte om mijn hoofd op haar borstkas te leggen.. maar ik had teveel schrik dat ze dan meteen zou stoppen met ademen. Ik riep dat papa nu toch echt moest komen. Die paar seconden leken een eeuwigheid te duren. Toen hij de kamer binnenkwam, blies ze haar laatste adem uit..

Overal vlindertjes

‘Mijn Schnuckitje”, haar Vlaamse versie van een Duitse troetelnaam, een van de vele waarmee ze me doorheen mijn leven heeft aangesproken. In een enkele seconde van helderheid (spreken en reageren gingen al lang niet meer), waren dat de laatste woorden die ze ‘s maandags nog tegen me zei. Wat was ik opgelucht dat ze me nog herkende. Dat die superlieve mama van altijd nog ergens in haar aanwezig was.. maar hoe kon het ook anders.. ❤️‍🩹

Ik deed wat moest gebeuren en toen de thuisverpleging haar een allerlaatste keer kwam verzorgen, haalde ik twee kleedjes uit haar kast: een wit kleedje dat ze tijdens ons reisje naar Sevilla had gekocht en een kleedje vol kleurrijke vlindertjes, dat ze nog niet vaak had aangedaan, maar waar ze zo mooi mee stond. We kozen voor het laatste. Wat was ze mooi 💛

Nadat ze haar waren komen halen, zijn mijn papa, mijn broer, mijn schoonzusje en ik een wandelingetje gaan maken. Het allereerste wat ik zag toen we de voordeur openden, was een wit vlindertje dat vrolijk voor de deuropening dwarrelde en mijn hart instant verwarmde. Werd dit een thema?

Uiteindelijk zijn we bij het frietkot in de buurt beland 🤷🏻‍♀️ Enerzijds wisten we met onszelf geen blijf, anderzijds moesten we daar toch een beetje mee lachen omdat het iets was wat mama sowieso zou goedkeuren 🤭

Mijn broer en ik zijn de dag erna, nadat we van bij de begrafenisondernemer kwamen voor de administratieve rompslomp en om samen met papa nog een laatste keer afscheid te nemen, samen een gedenksteentje gaan kiezen, om bij op het graf van haar ouders te zetten. Ik was erbij toen ze hetzelfde had gedaan voor haar jongste broer, die er ook voor had gekozen zijn lichaam aan de wetenschap te schenken. We kozen voor een steen in de vorm van een hart, met een mooie rode koperen vlinder erop.

En die avond nog, geïnspireerd door al die vlinders, begon ik aan het ontwerp voor de rouwkaart. En unieke rouwkaart voor de mooiste vlinder van allemaal 🦋❤️

En dat kasteel? Dat werd uiteindelijk een boot..